این مشکل بیشتر در ناخنهای پا مشـاهده میگردد و علت آن کوتاه کردن نامناسب ناخنها و تنگ بودن کفش میباشد که باعث میگردد گوشه ناخن به درون گوشت فرو رود.
برخی از صاحب نظران عقیده دارند که در ناخن های نازکتر و صاف تر و نیز ناخن های دارای چین ناخن پهن تر، خطر فرورفتگی ناخن بیشتر است، اما این مساله هنوز به اثبات نرسیده است. در یک مطالعه مورد شاهدی که در آن 46 بیمار حضور داشت، تفاوتی در شکل آناتومیک ناخن پا در بیماران مبتلا به فرورفتگی ناخن و افراد غیرمبتلا مشاهده نشد.
ضربات مکرر (مثلا دویدن، شوت کردن) یا ترومای ناآگاهانه ای که به انگشت شست پار وارد می شود، ممکن است از عوامل آغازگر باشند. بدون این که شواهد مستحکمی وجود داشته باشد، تصور می شود استعداد ژنتیکی و سابقه خانوادگی، تعریق بیش از حد و بهداشت نامناسب پا احتمال فرورفتگی ناخن را افزایش می دهند. دیابت، چاقی و اختلالات تیرویید، قلب و کلیه که می توانند سبب ادم اندام تحتانی شوند نیز ممکن است این احتمال را افزایش دهند.
در دوران نوجوانی، پا بیشتر عرق می کند که سبب نرم شدن پوست و ناخن ها شده، شکافدار شدن آن را تسهیل می کند. این امر سبب تشکیل خار ناخن (اسپیکول) می گردد که می تواند وارد پوست اطراف ناخن شود. در افراد مسن، تشکیل اسپیکول ممن است به یک مشکل مزمن تبدیل شود زیرا در این افراد به علت کاهش تحرک و اختلال دید، توانایی مراقبت از ناخن ها کاهش می یابد. علاوه بر این فرآیند طبیعی سالخوردگی سبب ضخیم شدن ناخن ها شده، کوتاه کردن آنها را دشوار می سازد و احتمال ایجاد فشار بر پوست اطراف صفحه ناخن افزایش می یابد و اغلب سبب فرورفتگی ناخن، درد و عفونت می گردد.
برای درمان این عارضه باید:
3 تا 4 بار در روز، پا را در آب گرم خیس کنید.
پنجه پا را پاک و خشک نگه دارید.
در هنگامی که این عارضه در حال بهبود یافتن است، صندلهای جلو باز بپوشید. اگر حتما باید کفش بپوشید، کفش راحتی را انتخاب کنید که به پنجه پایتان فشار نیاورد.
با دقت، یک تکه پنبه را بین پوست و ناخن پا قرار دهید. هر روز این پانسمان را عوض کنید.
از یک مسکن معمولی مانند ایبوپروفن یا استامینوفن برای تخفیف درد استفاده کنید.
با انجام کارهای بالا، معمولا علائم در طی دو یا سه روز بهبود می یابند. در غیر این صورت به پزشک مراجعه کنید.
گرد آورنده سایت دکترِ پوست/متخصص پوست ، مو و زیبایی دکتر مریم ملکی
سایر مطالب